Wiersz C.K. Norwida Pt. „Za wstęp. Ogólniki” otwiera powstały w latach 1847-66, a wydany w całości dopiero w roku 1947 cykl utworów „Vade – mecum”. Tytuł tego cyklu w tłumaczeniu na język polski oznacza wezwanie: podążaj za mną. Polecenie te odzwierciedla przekonanie Norwida co do roli przewodnika, jaką spełniać powinien poeta – wieszcz. W pierwszych dwóch strofach tego wiersza poeta przedstawił w jak różny sposób człowiek zdolny jest pojmować świat w zależności od wieku i doświadczenia życiowego. W młodości „z wiosną życia” ludzie przyzwyczajeni są do wypowiadania jednoznacznych stwierdzeń, nie uznając przy tym żadnych sprzeciwów. Sądzą, że racja zawsze leży po ich stronie, pomimo tego że ich wypowiedzi są w znacznym stopniu uproszczone. „Ziemia jest krągła – jest kulista!” Jednak im człowiek robi się starszy tym świat postrzegany przez niego staje się inny, bardziej skomplikowany. Ludzkie sądy stają się dojrzalsze, bardziej wyważone, mniej spontaniczne i stanowcze. „U biegunów – spłaszczona nieco…” W ostatniej, trzeciej strofie autor zwraca się bezpośrednio do Poezji i Wymowy. Stwierdza, że każdy, którego narzędziem pracy jest język powinien dbać o to, aby słowa przez niego dobierane były odpowiednie, przemyślane i stosowne do panującej sytuacji. Każdy kto posługuje się słowem powinien brać odpowiedzialność, za to co i jak mówi. Powinien posługiwać się rozsądkiem i wiedzą. Wiersz składa się z trzech czterowersowych zwrotek o układzie rymów: abba, abab, abba. W pierwszych dwóch strofach autor zamieścił metaforę, która sanowi odniesienie do lat młodości człowieka, „Gdy z wiosną życia duch Artysta Poi się jej tchem jak motyle” a także użył szeregu epitetów, których zadaniem jest podkreślenie zmienności pojmowania rzeczywistości. „Ziemia…krągła…kulista…spłaszczona” Strofa pierwsza zakończona jest zdaniem wykrzyknikowym, obrazującym pewność człowieka co do jego opinii. „Ziemia jest krągła – jest kulista!” Zwrotka druga kończy się natomiast przemilczeniem, wyrażającym się przez wielokropek. Świadczy to o braku całkowitej pewności co do wyrażonego sądu. „U biegunów – spłaszczona nieco…” W strofie trzeciej dostrzegamy apostrofę do Poezji i Wymowy, czyli bezpośredni zwrot do tych dziedzin, w których głównym narzędziem jest słowo. „Ty! Poezjo, i ty Wymowo”