XX lecie

Dramat XX-lecia miedzywojnia



Twórczość dramatyczna dwudziestolecia miedzywojennego, choc może nie tak bogata jak poezja i proza tego okresu, stanowiła jednak zjawisko złożone i interesujące. Na czoło wysuwa się tu teatralne dzieło Witkacego jako fenomen najbardziej oryginalny. Wśród reżyserów i ludzi teatru ważne były zwłaszcza swie wielkie osobowosci: Leon Schiller, reżyser i inscenizator, twórca teatru monumentaklnego, wykorzystujacego przede wszystkim twórczosć romantyków, oraz Juliusz Osterwa, twórca teatru "reduta", często sięgający do dramaturgii współczesnej. W dranaturgii polskiej okresu można wyróżnić kilka podstawowych nurtów. Nadal żywa była młodopolska tradycja dramatyczna, którą reprezentowali zwłaszcza Karol Hubert Rostworowski (Miłosierdzie, 1920; Zmartwychwstanie, 1922) oraz Ludwik Hieronim Morstin (świety, 1923),. Obu bliska była tradycja misteryjna, w duzym stopniu wykorzystujaca alegorię, symbolikę, nastrojowość. Dramat uprawiali także wybitni twórcy awangardowi: Tadeusz peiper (Szósta!szósta!, 1925), Bruno Jasieński (Bal manekinów, 1931, wydany po rosyjsku w 1931r. po przenisieniu się pisarza do Zwiazku radzieckiego), Tytus Czyżewski. Do wybitnych twórców dramatu dwudziestolecia należy też Jerzy Szaniewski oraz Stefan Zeromski. Dzieła Szawińskeigo sa zaliczane do dramaturgii realistycznej, nieobca jest im także poetyckość i nastrojowość, widoczna choćby w "Ptaku"(1923). Inne ważne dramaty Szawińskiego to: "Żeglarz" (1925), "Adwokat i róże" (1929), "Most" (1933). Tradycyjny polski dwór i ziemian na tle nowego społeczeństwa sportretował Żeromskiw "Pobnad śnieg bielszy sie stanę" (1919) oraz w "Białej rekawiczce" (1921). problematykę psychologiczna i społęcną porusza także "Uciekła mi przepióreczka" (1924).

Powrót