Tristan – wychowanek króla Marka, jego serdeczny, oddany i najwierniejszy przyjaciel. Gotów jest za niego oddać życie. Tristan kocha króla jak ojca, tymczasem przewrotny los i czary (tajemniczy napój miłosny) każą mu widzieć w Marku rywala, męża swej ukochanej Izoldy. Jest to powodem głębokiego konfliktu wewnętrznego, jaki bohater przeżywa. Przede wszystkim jednak Tristan jest kochankiem. Jego miłość ma przy tym niejasne, dziwne pochodzenie. Jest magiczną siłą, która wbrew prawu, towarzyskim konfiguracjom i przyjacielskim uczuciom przykuwa do siebie dwoje ludzi. Miłość jest powodem niebiańskich rozkoszy i piekielnych cierpień. Tristan kocha Izoldę nad życie, za wszelką cenę pragnie duchowej i fizycznej więzi z ukochaną. Kiedyś był średniowiecznym rycerzem, najwyższymi wartościami były dla niego: rycerski honor, waleczność, miłość i wierność wobec króla Marka – boskiego namiestnika. Teraz dopuszcza się zdrady Marka, działa niehonorowo, a w ostateczności gotów jest w żebraczym przebraniu poniżać się przed całym dworem, byle tylko być w pobliżu Izoldy. Właśnie wtedy odbywa z ukochaną jedną z ostatnich rozmów. Oboje wiedzą już, że ich miłość zawsze będzie prześladowana. Nie mogą się siebie wyrzec, więc marzą o śmierci. „Zabierz mnie w kraj szcżęśliwy... w kraj skąd nikt nie wraca” – mówi Izolda. „Tak, zabiorę cię w szczęśliwy kraj... Czas zbliża się... jeśli cię zawołam Izoldo, czy przyjdziesz?” – odpowiada Tristan. Jest czuły i delikatny, traktuje ukochaną w sposób zgodny z dworską etykietą, ubóstwia ją. Z miłości do Izoldy Tristan opiera się innej kobiecie, wreszcie umiera z niewypowiedzianej tęsknoty za ukochaną. Na łożu śmierci jeszcze czeka na Izoldę. Wzywa ją. Niestety przybywa ona za późno. Ale uczucie, jakim darzy Tristana, sprawia, że umiera i podąża za ukochanym tam, gdzie już bez przeszkód będą mogli się połączyć. Izolda – autor akcentuje przede wszystkim jej kobiecość: urodę, wdzięk, delikatność, subtelność. Jest jednak niewątpliwie jeden znaczący rys charakteru Izoldy – odwaga. Jest kobietą, ale żyje w niespokojnych czasach, kiedy kobiety bywają zmuszone do „męskich” zajęć. Izolda jest gotowa pomścić śmierć wuja (Morhołta), mało brakuje, aby zabiła Tristana, nakłania kochanka do zabicia zdrajcy, Gondoina (sama właściwie kieruje łukiem), w końcu, co prawda już w imię miłości, bez wahania ściska rozpalone żelazo, ufając (rzeczywiście składając swe zeznanie nie kłamała) w swą niewinność. Izolda nie jest papierową, szablonową postacią kochanki. Autor musiał znać kobiecą naturę, ponieważ doskonale przedstawił tak charakterystyczne cechy jak zmienność, przekora, spryt (sytuacja, kiedy spotykają się w sadzie i podgląda ich odbijający się w wodzie Marek), kokieteria, chęć zemsty kiedy, czuje się zdradzona (na wieść o tym, że Tristan poślubił Izoldę w Białych Dłoniach jego ukochana odtrąciła go i okrutnie wyśmiała). To żywa, barwna i ciekawie skonstruowana postać. Przede wszystkim kochanka. Kocha Tristana nad życie, jest dla niego gotowa na wszystko, a jednak, kiedy podejrzewa jego zdradę, stać ją na zaparcie się samej siebie, szyderstwo z ukochanego i odepchnięcie go. Jest wówczas okrutna, w odróżnieniu od Tristana, który ufa Izoldzie bezgranicznie i nigdy by się na coś takiego nie zdobył. Oboje nie mogą bez siebie żyć, dlatego Izolda umiera przy ukochanym. Marek – postać nie mniej tragiczna niż sylwetki kochanków. Darzy miłością ich obydwoje. Tristana kocha jak przyjaciela i syna, w Izoldzie chce widzieć idealną żonę. Jego miłość nie zrodziła się z czarów. Jest uczuciem czysto ludzkim nie mniej silnym i głębokim, niż to, które wzięło początek z magicznego napoju. Marek przeżywa wszystkie cierpienia zdradzanego męża i opuszczonego przyjaciela, a mimo to: „... nigdy, mimo udręki, żalu i straszliwej pomsty (. ..) nie może wygnać z serca Izoldy i Tristana (...). Ani trucizna, ani czary, jedynie tkliwa szlachetność serca natchnęła w nim tę miłość”. Z tego powrodu Marek musi znosić cierpienia człowieka nie kochanego, odtrąconego. Jego miłość to uczucie opisywane w biblijnym Liście św. Pawła – król Marek nie pożąda Izoldy jak Tristan, kochają czystą, głęboką miłością, umie przebaczać, jest cierpliwy i wyrozumiały. Za podszeptem dworzan próbuje osądzać i karać ukochaną, ale zwykle powiększa to jedynie jego cierpienie. Tristan otwarcie się mści (kilku rycerzy z drużyny króla Marka zabija), natomiast Marek nie posługuje się zemstą – jest pokorny wobec losu. Przyjmuje rolę nie kochanego męża i zdradzonego przyjaciela, akceptuje uczucie łączące Tristana i Izoldę. Sprawia kochankom uroczysty pogrzeb i nie pozwala niszczyć głogu łączącego ich mogiły. Król Marek jest postacią piękną i szlachetną. W imię miłości potrafi wyrzec się swej ukochanej . Dla jej szczęścia rezygnuje z własnych uczuć. Ponadto występują: Riwalen – król Lonii, przyjaciel Marka; Blancheflor – siostra Marka, poślubiona Riwalenowi; Rohałt – zwany „Rohałtem Dzierżącym Słowo”, marszałek króla Riwalena, przez pewien czas przybrany ojciec Tristana; Gorwenal – giermek, a zarazem nauczyciel, przyjaciel i wierny towarzysz Tristana; Dynas z Lidanu – marszałek na dworze króla Marka; Morhołt – potężnie zbudowany rycerz, niezwykle silny i, do czasu pojedynku i śmierci poniesionej z rąk Tristana, uważany za niepokonanego, szwagier króla Irlandii (jego siostra była żoną króla), wuj Izoldy; Andret, Gwenelon, Gondoin, Denoalen – baronowie kornwalijscy, podstępni i tchórzliwi wrogowie Tristana;