Era eofityczna obejmowała czas od powstania życia na Ziemi aż po około 415 milionów lat temu. Odznaczała się się panowaniem glonów, obok których występowały bakterie, sinice, grzyby (wodne). Dlatego nazwana została także erą glonów.
Kolejną erę stanowiła era paleofityczna, której czas trwania rozpoczął się 415, a zakończył 220 milionów lat temu. Początek tej ery wyznacza doniosły dla świata roślinnego fakt wyjścia roślin na ląd, czego dokonały psylofity (prymitywne paprotniki).
W nowym dla roślin środowisku powietrzno-lądowym, o ogromnej różnorodności warunków siedliskowych, nastąpiło znaczne przyśpieszenie tempa przemian ewolucyjnych. W erzę tej do rozkwitu doszły paprotniki. Wiele z nich miało formę wysokich drzew (np. lepidodendrony osiągały wysokość 40 m). Z ich szczątków powstały złoża węgla kamiennego. Paprotniki te wymarły pod koniec ery. Erę paleofityczną nazywa się także erą paprotników.
Następna era, mezofityczna, trwająca od 220 do 100 milionów lat temu, odznaczała się panowaniem roślin nagonasiennych - początkowo paproci nasiennych, sagowców, miło rzębowych i benetytów, a później także iglastych. Były to rośliny lepiej od paprotników przystosowane do zróżnicowanych warunków siedliskowych, a szczególnie do klimatu suchego. Erę tę nazywa się także erą nagonasiennych.
Wreszcie ostatnia era, kenofityczna, która rozpoczęła się około 100 milionów lat temu i trwa do dnia dzisiejszego, odznacza się panowaniem okrytonasiennych; dlatego nazywa się ją także erą okrytonasiennych. Rośliny te pojawiły się wprawdzie już pod koniec poprzedniej ery, ale wprost eksplozywnie poczęły rozwijać się w połowie okresu kredowego, od którego to czasu liczymy erę kenofityczną. Początkowo prawie wyłącznie były to rośliny dwuliścienne, a duży udział jednoliściennych zaznaczył się dopiero w drugiej części ery. Roślin nagonasiennych jest obecnie stosunkowo niewiele, aczkolwiek w budowaniu niektórych zbiorowisk roślinnych, zwłaszcza na półkuli północnej, odgrywają one jeszcze znaczną rolę.
