Anoreksja OPIS Anorexia nervosa jest zaburzeniem dotyczącym jedzenia, podobnie jak bulimia, opierającą się na nieracjonalnym strachu przed byciem osobą otyłą. Efektem takiego postępowania jest głodzenie i ogromna utrata wagi. Zwykle do tego rodzaju sytuacji dochodzi w wieku nastoletnim, u młodzieży, choć może się pojawić w każdym wieku. Choroba ta często dotyczy młodych kobiet. Około 5 do 10% populacji z anoreksją to mężczyźni. Anoreksja jest niebezpieczną chorobą i należy poszukiwać pomocy specjalisty jak najszybciej. Wdrożenie właściwej terapii pomaga w zatrzymaniu postępu choroby, chociaż zdarzają się przypadki wyjątkowo oporne na leczenie, które wymagają hospitalizacji. Nieleczone mogą prowadzić do śmierci. Jedzenie, jako takie jest stopniowo eliminowane, aż jest niemalże całkowicie wyparte. Ofiara jest owładnięta wizerunkiem swojego ciała, często widzi siebie jako grubą podczas gdy w rzeczywistości jest wręcz odwrotnie. Jak na ironię anorektycy traktują przygotowywanie posiłku, jego spożywanie jak swego rodzaju rytuał. Ona czy on są zafascynowani przeróżnymi przepisami, sposobami gotowania, jeśli tylko nie muszą tego sami jeść szczególnie w obecności innych. Czasem odchudzanie się jest przerywane okresami niepowstrzymanego głodu i 'napychania się', szczególnie wtedy, kiedy osoby te starają się wrócić do zdrowego sposobu jedzenia. Około polowa osób z anoreksja staje się w pewnym momencie bulimiczna. PRZYCZYNY Uważa się, że anoreksja jest przede wszystkim chorobą duszy, chorobą o podłożu psychologicznym. Chociaż powstała seria badań, gdzie próbowano określić geny, które by predystynowały do wystąpienia anoreksji. Wciąż większość badaczy popiera psychologiczne koncepcje tej choroby. Anorektycy często mają niskie poczucie własnej wartości. W wieku nastoletnim, takie odczucia mogą być nasilone przez zmiany dotyczące sfery seksualnej, kulturalno-społecznej gloryfikacji szczupłości oraz napięć w rodzinie. Nadmierne odchudzanie może być sposobem anorektyka na objęcie kontroli nad swoim życiem, nie tylko poprzez kreowanie swojego wyglądu ale również przez opóźnienie swojego dojrzewania i rozwoju seksualnego. Anorektycy pochodzą z rodzin gdzie stawiane są duże wymagania. Są oni często perfekcjonistami, wykazujący zachowania kompulsywne w wielu aspektach swojego życia a już w szczególności - w szkole. Zaprzeczanie często współistnieje z ich natężoną uwagą skupioną na tymżeby pozostać chudym. Anorektycy zwykle zaprzeczają że cokolwiek jest nie tak, łatwo się denerwują, albo przyjmują postawy obronne kiedy inni się o nich martwią. OBJAWY  Znaczący  spadek wagi ciała;  Strach przed przytyciem, nawet jeśli jest to tylko wyimaginowane;  Nadmierne odchudzanie się lub ćwiczenie;  Zaburzony obraz własnego ciała;  Zatrzymanie miesiączki;  Zahamowanie popędu płciowego;  Ręce i stopy zimne w temperaturze pokojowej;  Nienormalne, przesadne zainteresowanie jedzeniem, jak np. - liczenie kalorii, czy ciągłe studiowanie książek kucharskich;  Zaparcia;  Sucha, cienka skóra;  Mocne, puchate włosy na twarzy i ramionach (meszek);  Przewlekłe problemy ze spaniem;  Nadmierna aktywność; ROZPOZNANIE Anorexia nervosa może być podejrzewana u młodej kobiety lub mężczyzny, którzy nieoczekiwanie tracą na wadze. Badanie krwi, moczu powinny pomóc wyeliminować inne możliwe przyczyny chudnięcia, a także pozwalają one określić stopień niedożywienia i odwodnienia. Należy zgłosić się do swojego lekarza, który przeprowadza badanie fizyczne i wstępne różnicowanie. Twój lekarz zobowiązany jest do tego, aby zapytać o twoje zwyczaje żywieniowe, a także inne zachowania z tym związane, np. wyjątkowa drobiazgowość w wybieraniu jedzenia z uwagi na zawartość kalorii, napady żarłoczności, zmuszanie się do wymiotów, nadużywanie środków przeczyszczających, nadmierne gimnastykowanie się, zaprzeczanie temu, że jest się głodnym. LECZENIE Anorexia nervosa może być podejrzewana u młodej kobiety lub mężczyzny, którzy nieoczekiwanie tracą na wadze. Badanie krwi, moczu powinny pomóc wyeliminować inne możliwe przyczyny chudnięcia, a także pozwalają one określić stopień niedożywienia i odwodnienia. Należy zgłosić się do swojego lekarza, który przeprowadza badanie fizyczne i wstępne różnicowanie. Twój lekarz zobowiązany jest do tego, aby zapytać o twoje zwyczaje żywieniowe, a także inne zachowania z tym związane, np. wyjątkowa drobiazgowość w wybieraniu jedzenia z uwagi na zawartość kalorii, napady żarłoczności, zmuszanie się do wymiotów, nadużywanie środków przeczyszczających, nadmierne gimnastykowanie się, zaprzeczanie temu, że jest się głodnym. Bulimia OPIS Bulimia należy do grupy zaburzeń jedzenia, podobnie jak anorexia. Jest to choroba o podłożu psychologicznym, która ma wymierne zdrowotne konsekwencje. Bulimia charakteryzuje się napadami kompulsywnego (przymusowego) jedzenia, a następnie zmuszaniem się do wymiotów. Chociaż jest to zaburzenie mogące dotyczyć obu płci, przeważają młode kobiety oraz nastolatki. Często są to kobiety odnoszące sukcesy zawodowe, pochodzące z rodzin o wysokim standardzie życia, ale nie rzadko patologicznych. Średni wiek pojawienia się choroby to 18 lat. Osoby cierpiące na bulimię często sięgają po różne preparaty odchudzające, środki przeczyszczające i moczopędne po to aby schudnąć. Nie znana jest dokładnie częstość występowania bulimii, ze względu na to, że okresy obżarstwa i następczego „oczyszczania się" są najczęściej praktykowane w tajemnicy. Bulimia jest prawdziwą chorobą, która nie może zostać kontrolowana przez osoby na nią cierpiące bez pomocy specjalisty. Uwagi ze strony rodziny i przyjaciół w najlepszym wypadku nie odnoszą żadnego efektu, a w najgorszym- mają wręcz działanie odwrotne. PRZYCZYNY Napięcia i konflikty w rodzinie są uważane za najważniejszą przyczynę bulimii. Osoba z bulimią stawia sobie nierealne do zrealizowania cele, do tego jest perfekcjonistką, przez co czuje, że nie jest w stanie sprostać wymaganiom rodziców. Często ma niskie poczucie własnej wartości, cierpi na depresję. Istnieją doniesienia, że w stosunku do prawie połowy cierpiących na bulimię była stosowana przemoc fizyczna lub wykorzystywano ich seksualnie w przeszłości. OBJAWY Ogólne zdrowie osoby chorującej na bulimię zależy od tego jak często przechodzi ona okresy kompulsywnego jedzenia a następnie wymiotów. Może ona wymiotować sporadycznie (raz w miesiącu), albo znacznie częściej (po kilka razy dziennie). Konsekwencje zdrowotne zależą właściwie od indukowanych wymiotów, a nie od obżarstwa. Fizyczne zaburzenia to między innymi obrzęk żołądka, trzustki, zapalenie przełyku, powiększenie ślinianek, zniszczenie szkliwa zębowego albo rozwój chorób dziąseł w wyniku działania kwasu żołądkowego. Częste wymioty zmniejszają ilość wody i potasu w organizmie, a w konsekwencji zaburzenia rytmu serca, skurcze mięśni a czasem nawet całkowity paraliż. W ciężkich przypadkach tego rodzaju zaburzenia mogą prowadzić do śmierci. Równie niebezpieczne skutki spowodowane są depresją , w ciągu której rozwijają się tendencje samobójcze. ROZPOZNANIE Lekarz przeprowadza badanie fizyczne i zbiera historię choroby. Lekarz powinien zwrócić szczególną uwagę na sposób jedzenia, poszukując takich zachowań, jak: powtarzające się okresy obżarstwa z następczym zmuszaniem się do wymiotów lub zażywaniem środków przeczyszczających, naprzemienne obżarstwo i odchudzania się, potajemne podjadanie i obżeranie się, nadmiernie nasilone ćwiczenia fizyczne po to, aby uniknąć przytycia. LECZENIE Leczenie polega przede wszystkim na psychoterapii - indywidualnej, grupowej lub rodzinnej. Mogą być również prowadzone terapie behawioralne lub poznawcze. Terapia behawioralna polega głównie na zmianie destrukcyjnych zachowań (w tym przypadku - napadów obżarstwa - wymiotów) ; sesje poświęcone są badaniu poszczególnych typów zachowania i jak można im zapobiegać, pacjent otrzymuje szczegółowe instrukcje pomiędzy kolejnymi sesjami. Terapia poznawcza pozwala na odkrycie mechanizmów kierujących tego typu zachowaniami, zarówno w postaci emocji, jak i podświadomych myśli z tym związanych. Psychoterapia grupowa lub indywidualna skupia się na poznawaniu doświadczeń emocjonalnych, ich związku z występowaniem bulimii. Całkiem pomocne mogą się okazać leki przeciwdepresyjne, takie jak selektywne inhibitory wychwytu serotoniny - SSRI, fluoxetyna (Prozac), lub sertralina (Zoloft), które obecnie łączy się z opracowanymi wcześniej terapiami psychologicznymi.