Jan Kochanowski urodził się w 1530 r. w Sycynie, w województwie sandomierskim. Pochodził ze średniozamożnej rodziny szlacheckiej, jego dwaj bracia - Mikołaj i Andrzej - również zapisali się w dziejach literatury polskiej. W wieku 14 lat rozpoczął naukę w Akademii Krakowskiej. Dokładny czas pobytu Kochanowskiego w Krakowie nie jest znany. Wiadomo natomiast, że w latach 1551-1552 przebywał w Królewcu, korzystając z protekcji księcia Albrechta i studiując na tamtejszym uniwersytecie. W roku 1552 wyjechał do Włoch i przebywał tam 5 lat, studiując na sławnym uniwersytecie w Padwie. Zdobył tam gruntowne wykształcenie filozoficzne, ugruntowane doskonałą znajomością łaciny, greki oraz literatury starożytnej. W ten sposób wyrósł Kochanowski na jednego z najznakomitszych humanistów.
Twórczość Jana Kochanowskiego rozpoczyna bardzo istotny rozdział w historii literatury polskiej. Jest to pisarz, który wprowadził naszą poezję do dziejów literatury ogólnoeuropejskiej, a więc wówczas - ogólnoświatowej. Z tego powodu nazwisko tego poety możemy stawiać tuż obok takich nazwisk jak Kopernik czy Modrzewski.
W dziełach Kochanowskiego można odnaleźć wpływy dwóch różnych filozofii, obu mających swe początki w starożytności. Są nimi epikureizm i stoicyzm. Pierwsza z wymienionych doktryn zalecała cieszyć się życiem, korzystając z wielu drobnych przyjemności, jakie niesie ze sobą każdy dzien. Stoicyzm natomiast nakazywał absolutną obojętność zarówno na szczęście, jak i na niepowodzenia, jako drogę wiodącą jednostkę ku największej, niewzruszonej mądrości.
Warto więc zadać sobie pytanie czy Jan Kochanowski jest poetą oryginalnym, czy jest tylko kontynuatorem zdobyczy uzyskanych przez poprzedników? Na czym polega jego własny wkład w poezję?
Przekazując późniejszym pokoleniom swoją spuściznę literacką, bo o sławie pośmiertnej marzył Kochanowski już za życia, dbał przede wszystkim o jasność i ścisłość w wyrażaniu swoich myśli co osiągnął w dużym stopniu dzięki umiejętności właściwego korzystania z bogactwa synonimów. Niektóre jego sformułowania odznaczają się taką prostotą i jasnością, że spełniały jakby rolę przysłów, które stawały się własnością wszystkich. Tworzone przez siebie obrazy poetyckie wzbogacał przez stosowanie epitetów, porównań, przenośni i innych środków stylistycznych przejętych głównie z literatury antyku, a w szczególności od swojego ulubionego poety Horacego. Właśnie te środki stylistyczne zbliżają każdy utwór do odbiorcy, który dzięki temu może w uczuciach poety znaleźć własny stosunek do poruszanych rzeczy i spraw.
Kochanowski jest twórcą prawdziwie pięknej polszczyzny. Jego poezja stała się wzorem dla wszystkich poetów, stanowi ona skarbnicę kultury językowej, do której sięgamy po dzień dzisiejszy. Pisze zwięźle, bez zbytecznych dodatków czy ozdobników, starannie dobiera wyrazy odpowiadające znaczeniem i formą nastrojowi utworów. W każdym wyrażeniu i zwrocie widać, że poezja Kochanowskiego oparta jest na wzorcach klasycznych, a sam mistrz stara się tym wzorcom sprostać, dostosowując do nich język ojczysty.
Nie sposób również nie wspomnieć o ogromnych zasługach Kochanowskiego w doskonaleniu polskiego wiersza. Chwiejnemu pod względem liczby zgłosek i dokładności rymów wierszowi nadał klasyczną formę opartą na równej liczbie zgłosek i rymie żeńskim. W “Odprawie posłów greckich” zastosował po raz pierwszy w poezji polskiej wiersz bezrymowy zwany „białym”. Łącząc ze sobą wiersze różnej długości, od ośmiu do trzynastu zgłosek, i tworząc z nich różne kombinacje, pozostawił w swojej poezji wielkie bogactwo strof, które stały się trwałym dorobkiem poezji polskiej.
Moim zdaniem z całą pewnością można powiedzieć, że Jan Kochanowski jest poetą oryginalnym. Świadczy o tym chociażby fakt, że nikt poza nim nie wprowadził do języka polskiego tylu nowych gatunków literackich (fraszka, tren, pieśń, psalm, tragedia). Jego utwory mają bardzo zróżnicowaną tematykę. Poeta porusza w nich prawie każdy problem. Pisze o radości i smutku, o sprawiedliwości i niesprawiedliwości, o życiu i śmierci. Nie można uznać za nieoryginalnego, twórcę którego każdy utwór jest napisany w sposób wyjątkowy i niepowtarzalny.
