Holocaust, z języka greckiego oznacza holo-kautóo, czyli „spalam ofiarę w całości”. Określenie to stosuje się w szczególności do prześladowań i zagłady ludności żydowskiej w czasie II wojny światowej, przez władze III Rzeszy i jej sojuszników. Jest to zespół działań, stworzonych przez system nazistowski, mający unicestwić naród żydowski. Holocaust oznacza nie tylko unicestwienie, lecz również niewyobrażalną mękę i upodlenie człowieka przez drugiego człowieka. Naziści nazwali to nieludzkie barbarzyństwo mianem „ostatecznego rozwiązania kwestii żydowskiej”. Ilość ofiar holocaustu jest szacowana na około 5 milionów. W chwili wybuchu II wojny światowej 10% ludności mieszkającej w Polsce stanowili Żydzi. Było ich około 3,5 miliona. Podczas okupacji w Generalnej Guberni pozostało około 2 miliony Żydów i na ziemiach, które zostały wcielone do Rzeszy. Pozostała część znalazła się w strefie sowieckiej. Już w trakcie trwania wojny pod niemieckim prawodawstwem znalazło się milion Żydów. Pozostałe pół miliona deportowano wraz z Polakami w głąb Rosji. Niemcy swoją politykę wobec Żydów sformułowali 21 września 1939 roku w dekrecie Centralnego Urzędu Bezpieczeństwa Rzeszy. Określała ona rozwiązanie problemu Żydów etapami. Ostatecznym celem była eksterminacja Żydów. Nie został on wyraźnie nazwany i stał się narodową tajemnicą. Określono koncentracje Żydów w większych miastach i w wyznaczonych województwach. Na początku niemieckiej okupacji Żydom nakazano nosić na ramieniu opaskę z Gwiazdą Dawida. Później skonfiskowano im majątek. Żydzi nie mieli prawa wstępu do instytucji publicznych. Wszyscy w wieku od 16 do 60 lat podlegali nakazowi przymusowych robót. Powstawały liczne obozy pracy (około 300). Największa klęska jednak pojawiła się w momencie budowania gett. Zwożono do nich żydów z całego kraju. Warszawskie getto powstało w listopadzie 1940, łódzkie na początku 1941, a getto krakowskie w marcu 1941 roku. Żydom, którzy opuszczali getta, a także Polakom, którzy udzielali im schronienia groziła kara śmierci. Taka sama kara groziła żydom za nielegalny zakup żywności, korzystanie z publicznych środków transportu, czy też za nie noszenie opaski. Zarówno w obozach pracy, jak i w gettach, Żydzi byli skazani na powolną śmierć z głodu, z wyczerpania i różnych chorób. Kilkanaście osób zamieszkiwało jedno małe pomieszczenie. W lipcu 1942 roku rozpoczęto eksterminację Żydów mieszkających w gettach. Początkiem tego były masowe egzekucje na wschodzie Polski i w Rosji. Wiosną 1942 roku rozpoczęto wywózkę do obozów koncentracyjnych w Oświęcimiu, Treblince, Majdanku, Sobiborze, Bełżcu i Chełmie oraz do kilku mniejszych. Tam ginęli w komorach gazowych. Ciała kremowano lub palono na stosie. Do Polski przywożono setki tysięcy Żydów z całej Europy. Tutaj byli zgładzani w niemieckich obozach śmierci. Według żydowskich źródeł holocaust przeżyło od 50 do 120 tysięcy Żydów. Około 100 tysięcy Polaków ryzykowało własnym życiem, aby ratować Żydów. Spośród wszystkich europejskich Żydów Polskę zamieszkiwało 3,5 miliona. To było głównym powodem, dla którego wybrano właśnie Polskę na miejsce eksterminacji. Łatwiej było Niemcom budować obozy zagłady w Polsce i przywozić Żydów z okolicznych terenów, niż transportować ich koleją do Francji lub na Węgry. Obóz w Oświęcimiu był największym. Ulokowano go celowo właśnie tam, aby znajdował się w pobliżu z granicą niemiecką. Dzięki temu skrócono znacznie drogę. Głównym powodem, dla którego doszło do holocaustu była ogromna niechęć Hitlera do narodu żydowskiego. Pragnął wyniszczyć wszystkich Żydów zamieszkujących Europę.