Bezpośrednio po odzyskaniu niepodległości największym problem młodej państwowości było zjednoczenie różniących się pod każdym względem ziem dawnych zaborów. Miały one odmienne systemy prawne, podział administracyjny , przepisy podatkowe i handlowe. Inna była waluta, a nawet zasady ruchu drogowego. Jednoczenie kraju utrudniały dodatkowo zniszczenia i rekwizycje wojenne. O katastrofalnych skutkach wojny świdczyło najlepiej to, że na ziemiach byłego Królestwa Polskiego zatrudnienie w przemyśle w 1919 r. spadło 14% w porównaniu z rokiem 1913 r. koszty związane z integracją, budową aparatu administracyjnego i oświatowego, a nade wszystko ciężary prowadzonych w latach 1919-1923 nabierając w 1923 r. cech hiperinflacji grożącej zupełną katastrofą ekonomiczną. Udana reforma walutowa rządu Władysława Grabskiego uratowała sytuację. Generalnie jednak Polska pozostała krajem słabym gospodarczo, na co złożyło się kilka czynników. Słabość kapitału, brak rynków zbytu, słabość rolnictwa. Ewolucja sytuacji ekonomicznej Polski przeszła kilka faz. Lata 1918-1923 upłynęły pod znakiem inflacji, po której przyszedł okres reformy i stabilizacji waluty oraz ożywienia gospodarczego. Trwał on do 1929 r. kiedy to Polskę objął ogólnoświatowy kryzys gospodarczy. Natomiast w latach 1935-1939 następowała stopniowa poprawa sytuacji, związana interwencjonizmem państwowym i początkiem planowania gospodarczego. Autorem tej polityki był wicepremier Eugeniusz Kwiatkowski , współtwórca Gdyni oraz Centralnego Okręgu Przemysłowego, największej inwestycji okresu międzywojennego sfinansowanej z budżetu państwowego przy zachowaniu zasady deflacji czyli utrzymywania stałego kursu pieniądza.