Z pośród wielu bohaterów książki Aleksandra Kamińskiego pod tytułem „Kamienie na szaniec” najbardziej zainteresował mnie Tadeusz Zawadzki „Zośka”. Trudno zaprzeczyć, że był on bardzo mądrym i odpowiedzialnym człowiekiem, który radził sobie w każdej sytuacji. Tadeusz uczęszczał do jednego z warszawskich Gimnazjów im. Stefana Batorego. Już w czasach szkolnych należał do harcerskiego zespołu „Buków”. Tadeusz odznaczał się niemal dziewczęcą urodą. Miał delikatną cerę, jasnoniebieskie oczy i złociste włosy. Jego uśmiech również bardziej przypominał uśmiech dziewczęcy. Stąd też koledzy nazywali Tadeusza Zośką. Zośka był chłopcem o wyjątkowych zdolnościach i wybitnej inteligencji. Interesowało go większość rzeczy. Bardzo szybko i łatwo zdobywał osiągnięcia np. w sporcie, dzięki czemu stawał się sławny wśród kolegów ze środowiska harcerskiego. Jednak Zośka nie zbyt dbał o to, że jest podziwiany. Unikał kolegów, twierdził, że lubi samotność. Nie należy zapominać, chłopiec ten był zawsze uśmiechnięty. W chwilach ważnych, trudnych nie tracił głowy, zawsze można było na nim polegać. Tadeusz często mawiał: „W służbie potrzebny jest spokój, opanowanie, trzeźwa ocena, jasny umysł i pogoda ducha”. Zośka był oparciem dla drużyny. W ciężkich chwilach, okresach potrafił spokojnie podejmować rozważne decyzje i przez to nie raz uratował życie któremuś ze swoich kolegów. Tadeusz przeżywał każde zadanie, zawsze dokładnie i skrupulatnie wszystko przygotowywał, a później sprawdzał po kilka razy. Był wspaniałym dowódcą. Doskonale potrafił przewidywać i zarządzać. Był niewątpliwie dobrym organizatorem. Tadeusz zastanawiał się często nad swoim życiem i postępowaniem. Wielkie przemiany psychiczne wywołały na nim broń i związane z nią przeżycia. Coraz bardziej widać było w jego oczach twardość, szorstkość i pewność siebie. Tadeusz, tak jak inni chłopcy, z czasem stawał się bardziej skłonny do refleksji. Zawadzki posiadał wspaniałe cechy charakteru: wytrzymałość, odwagę, wierność przyjaciołom i ojczyźnie. Był on niewątpliwie wielkim patriotą. Nie potrafił obojętnie patrzeć na czyjąś krzywdę i chętnie wszystkim pomagał. Dzięki temu zyskał wielu przyjaciół, którzy bardzo go cenili i wiedzieli, że na nim mogą zawsze polegać. Wady Zośki były charakterystyczne dla ludzi w jego wieku. Wśród nich mogę wymienić: brak gorliwości w nauce, niecierpliwość, skłonność do ryzyka, brawurę. Tadeusz Zawadzki zginął podczas jednej ze swoich najpiękniejszych, zwycięskich akcji – zdobycia posterunku w Sieczychach. Miał wówczas zaledwie 22 lata. Zośka był jednym z ludzi, którzy żyli w ciężkich czasach niebezpieczeństwa i grozy. Mimo tych niesamowitych lat potrafił żyć pełnią życia, a swoją dobroć i wrażliwość wypełnić w służbie bliźniemu. Był człowiekiem, który potrafił pięknie żyć i godnie umierać. Jak widać Tadeusz Zawadzki był prawdziwym bohaterem, wzorem dobrego i oddanego przyjaciela, który swe życie oddał za ojczyznę. Uważam, że jego czyny i postawa w trudnych sytuacjach zasługują na podziw.