Powstała w V/VI wieku w Syrii. Utwór należy do kręgu literatury hagiograficznej ( żywotopisarstwa). Skomponowany jest zgodnie z regułami gatunku. W prolugu autor objaśnia cel zapisania losów świętego. Przedstawia narodziny bohatera, opisuje jego dzieciństwo i młodość. Aleksy żeni się z Famijana, złożywszy przedtem śluby czystości. W noc poślubną opuszcza rodzinny dom, później rozdaje ubogim majątek, a sam rusza na żebraczą tułaczkę. Jego wędrowne życie pełne jest cierpień i wyrzeczeń. Ostatnich 16 lat spędza pod progiem rodzinnego domu. Nierozpoznawany przez nikogo, szuka niewygód, pozwala oblewać się pomyjami, cierpi głód i zimno. Dopiero śmierć i towarzyszące jej cudowne zjawiska pozwalają rozpoznać Aleksego i wskazują na jego świętość. Aleksy to kolejny (obok rycerza) wzór postawy średniowiecznej. Asceza bohatera polega na umartwianiu ciała dla doskonalenia duszy. Aleksy wyrzeka się majątku, życia osobistego, nawet nazwiska. Przez wszystkie lata znosi upokorzenia na chwałę Boga.