W IX i X wieku państwo Polan było ośrodkiem jednoczenia ziem polskich nad Wisłą i Odrą w jeden organizm. Pierwszym historycznie poświadczonym księciem polskim był Mieszko I (960-992) z rodu Piastów. Pierwsze źródła mówiące o Mieszku pochodzą z lat siedemdziesiątych X wieku. Miał on (wg. Tych źródeł) panować nad ziemiami - gnieźnieńską, kruszwicką, kaliską, teren między Wartą a Pilicą, górną Bzurą, Mazowszem, ziemią lubuską, Pomorzem Gdańskim. Nie wiemy jednak dokładnie, jakie ziemie zdobył Mieszko, a jakie odziedziczył po poprzednikach. Przyjmuje się, że w momencie chrztu, Mieszko panował nad Wielkopolską, Mazowszem, Kujawami i Pomorzem Zachodnim. O ujście Odry toczył ciężkie boje z Wieletami, których ostatecznie pokonał w 967 roku. Pograniczni margrabiowie Rzeszy nie chcąc dopuścić do zacieśnienia stosunków Pomorza i Polan uderzają w 972 na Mieszka. Wojska niemieckie dowodzone przez margrabiego Odona ponoszą klęskę w bitwie pod Cedynią. Zwycięstwo to utrwala związek Pomorza z Polską. W roku 990 do państwa polskiego zostaje przyłączony Śląsk (będący lennem czeskim). Margrabiowie niemieccy zaniepokojeni rosnącym w siłę państwem polskim postanowili zahamować jego rozwój. Dużą rolę w obronie ziem polskich odegrała umiejętna polityka Mieszka, który chcąc zahamować nawałnicę niemiecką i umocnił jedność i gospodarczo polityczną siłę państwa znalazł sojusznika we władcy Czech Bolesławie. Poślubił jego córkę i przyjął od Czechów chrzest w obrządku łacińskim za zgodą i przy poparciu cesarza. Około 990 Mieszko wydał Dagome Index - akt nadania państwa polskiego papiestwu. Zawiera on opis granic młodego państwa. Wynika z niego, że w jego skład wchodziła Wielkopolska, Kujawy, Mazowsze, Śląsk i prawdopodobnie Pomorze (nie ma mowy o ziemiach Wiślan z Krakowem - być może władał nimi syn Bolesław Chrobry).