Opowiadanie Tadeusza Borowskiego „Proszę państwa do gazu” ukazuje dramatyczne doświadczenia człowieka zdehumanizowanego przez zbrodniczy system obozowy. Główny bohater, człowiek zlagrowany, staje się ofiarą masowej zagłady, którą realizują niemieccy oprawcy. Ukazuje on, jak człowiek traci swoją tożsamość i godność w warunkach ekstremalnego przymusu i terroru.
Bohater opowiadania jest pozbawiony jakiejkolwiek wolności i autonomii. Zostaje zmuszony do rozebrania się i zrzucenia swojego ubrania, a następnie zostaje wprowadzony do komory gazowej. W trakcie tego procesu jego osobowość ulega stopniowej degradacji, a jego człowieczeństwo zostaje pozbawione jakiegokolwiek znaczenia.
Autor ukazuje zbrodniczość systemu obozowego, w którym ludzie stają się jedynie narzędziem do osiągnięcia celów politycznych. Ich jedyną wartością staje się to, ile ciała można przeprowadzić przez komorę gazową w ciągu jednego dnia. Człowiek staje się towarem, którego wartość mierzona jest ilością produkcji, a nie wartością osobistą.
Oprócz tego, opowiadanie Borowskiego ukazuje, jak zdehumanizowany system wpływa na relacje międzyludzkie. Ludzie w obozach koncentracyjnych stają się bezwzględnymi konkurentami, którzy walczą o przetrwanie. W takich warunkach nie ma miejsca na żadną formę empatii czy współczucia.
Opowiadanie „Proszę państwa do gazu” ukazuje, jak ludzie tracą swoją tożsamość i godność w warunkach totalitarnych systemów. System zdehumanizowany sprawia, że człowiek staje się jedynie narzędziem do realizacji celów politycznych. Bezprawie i bezlitosność obozu zmuszają ludzi do walki o przetrwanie w warunkach ekstremalnego przymusu i terroru.
W opowiadaniu "Proszę państwa do gazu" Tadeusza Borowskiego, "człowiek zlagrowany" ukazany jest jako ofiara zbrodniczego systemu, który pozbawia go nie tylko wolności, ale i godności. Autor w sugestywny sposób przedstawia proces dehumanizacji, którym są poddawani więźniowie obozu koncentracyjnego, a w szczególności osoby skazane na śmierć poprzez gazowanie.
Proces zlagrowania, czyli zesłabienia organizmu poprzez przetrzymywanie w ciasnym pomieszczeniu, pozbawienie snu i jedzenia, jest jednym z elementów dehumanizacji. Poprzez tę metodę, więźniowie stają się podatni na wpływy oprawców, a ich ciało i umysł zostają złamane. Zdehumanizowani więźniowie traktowani są jak przedmioty, a nie ludzie - ich istnienie nie ma już znaczenia, co pokazuje brutalne potraktowanie zmarłego więźnia, którego ciało zostaje pozostawione na placu apelowym, a następnie zabrane przez innych więźniów do celów praktycznych.
Borowski ukazuje również brak jakiegokolwiek szacunku dla ludzkiego życia, który jawi się w obozowych gazowaniach. Ludzie są sprowadzani do komór gazowych, a ich egzystencja staje się nic nie warta w oczach oprawców. Podczas gdy osoby gładko ogolone są już pozbawione swojej tożsamości, zwykłe jedzenie na podłodze komór przez ludzi zmagających się z wymiotami, oślepiający gaz, płacz i krzyki, to wszystko stanowi utopię dla nikogo nie troszczącego się o losy ludzkiej egzystencji.
Opowiadanie Borowskiego pokazuje, że "człowiek zlagrowany" nie jest w stanie sam przeciwstawić się zbrodniczemu systemowi, który go pozbawił wolności, godności i życia. Tylko solidarność i braterstwo między więźniami może dać im szansę na przetrwanie i zniszczenie systemu opartego na ludzkiej degradacji.