Czy można rezygnować ze swoich ideałów? (Wierność ideałom a realizm) Ideał, można powiedzieć ktoś warty naśladowania, autorytet (łac.: auctoritas - władza, wpływ) to cecha przypisywana osobie lub instytucji, którą stawiamy sobie z wzór, z której zdaniem całkowicie, bądź w dużej mierze się zgadzamy. Uważam, iż nie powinno się rezygnować z własnych ideałów, bowiem są one dla nas pewnymi wartościami, wyznacznikami pewnych zachowań oraz kierunkowskazami ukazującymi nam drogę w życiu. Stosunek każdego z nas do ideału podlega rozwojowi w trakcie naszego dojrzewania. Dla małych dzieci ideałem są rodzice i na nich bezkrytycznie polegają, młodzież buntuje się przeciw autorytetom i za ideały stawia sobie często ulubionych aktorów, czy piosenkarzy. Człowiek dojrzały posiada już wyższe ideały, zachowuje jednak niezależność własnego sądu i dostrzega granice, w jakich ideał spełnia pozytywną role i jest wart naśladowania. Jedno z przysłów łacińskich: „Słowa poruszają, przykłady pociągają” doskonale obrazuje, jak ważne są w życiu każdego człowieka ideały. Również św. Bernard mówił, że „głos przykładu jest donośniejszy niż głos ust”. Ideał jest dla każdego z nas takim przykładem, a że przykłady skutecznie uczą i pociągają do czynów widać np. po tym jak ojciec namawia syna do pacierza, a sam go odmawia stając się wzorem. Cóż jednak z tego, że ojciec będzie zachęcał syna do chodzenia do kościoła, jeśli sam nie chodzi? Wtedy słusznie syn może mu powiedzieć: „Lekarzu, lecz siebie samego!”. Żywy przykład- to wielki motor w życiu tak jednostki jak i zbiorowości, i działać może ku zbudowaniu, jeśli jest dobry, lub ku burzeniu, jeśli jest zły. Wielka jest moc przykładu dobrego, a niestety, często jeszcze większa przykładu złego! Zgorszeniem jest wszelki czyn, mowa lub zaniedbanie, które sprowadza innych ludzi z dobrej drogi, albo zachęca do zła. Chyba wystarczy grzesznikowi odpowiedzialność za własne grzechy; ale pomyśleć, że musi odpowiadać nadto za tych, których zgorszył i był przyczyną ich grzechów. Każdy powinien realnie podchodzić o swoich ideałów. Powinien naśladować to, co jest w nich dobre, unikać ich błędów. Dopiero dobre zrozumienie i właściwe ocenienie postaci, pozwoli nam obrać ją na nasz autorytet. Rozwaga zaś pomoże nam uniknąć błędów i czerpać z autorytetu dobro, wykorzystując jego przykład. Możemy opierać się na kimś jako na naszym ideale, ale pamiętajmy, iż absolutnych ideałów nie ma. Powinniśmy dostrzegać zarówno jego zalety jak i wady. Zalety, by móc się na nich wzorować, i starać się do nich dążyć, wady natomiast, a żeby ich unikać i nie naśladować. Musimy dobrze wiedzieć, czego chcemy od naszego ideału i realnie go naśladować. Nie możemy być w niego ślepo zapatrzeni, bo wówczas możemy nie dostrzec jego wad. Zaczniemy wtedy wyrządzać nieświadomie sobie i innym krzywdę. Celem człowieka jest dążenie do ideału, czyli do osiągnięcia jakiegoś dobra, gdyż celem jest zawsze jakieś dobro, które człowieka pociąga i dla osiągnięcia, którego człowiek działa. W psychologii ideał to świadomie wybrany przez człowieka cel. Cel taki powoduje, że życie człowieka tworzy zwartą, harmonijną całość, a poszczególne działania powiązane są jednoczącym je ideałem. Posiadanie i realizacja takiego ideału pozwala na stopniowe aktualizowanie własnych możliwości, co daje poczucie zadowolenia i radości. Bezkrytyczne i nieustępliwe zawierzanie komuś (naszemu ideałowi) połączone z absolutną tolerancją wszystkiego, co on robi, mimo iż jest to złe, bądź wyrządza krzywdę nazwać można fanatyzmem (łac.: fanaticus- zagorzały, szalony). Człowiek fanatycznie wierzący w swój ideał jest nietolerancyjny dla odmiennych poglądów i zwalcza je. Jest daleko od prawdy, nie szuka jej i nie pozwala szukać innym. Widzimy tu, więc jak ważny jest realizm oraz krytycyzm dla siebie i ideału. Podsumowując. Ideały mogą być dobre i złe. Naśladując ideał należy pamiętać o jego wadach i zaletach, wybierać tylko te cechy, które są godne naśladowania. Pomóc może nam w tym realizm i krytycyzm. Bez tych cech możemy jedynie stać się fanatykami. Sami nie odnajdziemy dobra i prawdy, ale też będziemy uniemożliwiać to innym. Wzorując się na kimś musimy być pewni jego dobra i nie zapatrywać się bezkrytycznie w nasz ideał. Musimy posiadać możliwość własnego sądu i dokonywania wyborów.