Trzeba przyznać, że ktoś, kto zdecydował się odpowiedzieć na pytanie zawarte w powyższym temacie, ma z czego wybierać. Bogactwo materiału - bądź co bądź dorobek czterech epok, a osiemnastu stuleci - można nazwać godziwą ofertą materiału do analizy. Inna rzecz, iż literatura minionych epok rzadko dziś pociąga czytelników, znajduje się raczej w kręgu zainteresowań badaczy historii lektury i studentów, uczniów, którzy muszą się z nią zapoznać w toku szkolnej edukacji. Przyjemność, rozrywka to tylko dla niektórych fanatyków – wielbicieli lektury tak szacownych, starych dzieł. Zacznę od średniowiecza. Wysoko cenię "Roz-mowę mistrza Polikarpa ze śmiercią". Język średniowieczny nie jest dziś uważany za wzór literackiej wypowiedzi, lecz przestroga „memento mori” i zrównanie wszystkich przed obliczem śmierci zawiera mądrość ponadczasową. To przesłanie: zatrzymaj się w biegu, w szaleńczej konsumpcji życia, pomyśl o śmierci, bo ona przyjdzie – tak samo aktualne jest dziś, jak wczoraj. Warte miejsca na naszych półkach są średniowieczne kroniki. Wprawdzie nie zawsze obiektywne, lecz są ogromnie cennym materiałem dla historyków, oddają panoramę obyczajów, wydarzeń, mentalności ludzi. Dowodem jest np. "Kronika polska" Galla Anonima, potem dzieło Jana Długosza. Zauważmy, że jeśli chodzi o rzetelność relacji kroniki Kadłubka, to traktujemy ją z przymrużeniem oka, a czyta się te barwne relacje dużo przyjemniej! Oto przewrotność czytelnicza. Perłą poezji religijnej średniowiecza jest oczywiście "Bogurodzica". Choćby dlatego, że to pierwszy hymn polski, że związane z tym utworem są pewne emocje Polaków - winna być ceniona. Bardziej byłbym też skłonny proponować do czytania i zapamiętania "Żale Matki Boskiej pod krzyżem" niż na przykład "Legendę o świętym Alek-sym". Dlaczego? Ponieważ hagiografia potrafi człowieka współczesnego zirytować choćby naiwnością pewnych poglądów, podczas gdy płacz matki nad cierpiącym synem ma tę samą wymowę w średniowieczu, w każdą wojnę i dzisiaj. Przy tym jest to tak ludzka, zrozumiała twarz Boga, ludzkie odczuwanie religii... W renesansie - trzeba pozostać wielbicielem po-ezji Kochanowskiego. Utrwalił obyczaj ziemiański Mikołaj Rej w "Żywocie człowieka poczciwego", utrwalił wieś słoneczną i pełną konfliktów Szymon Szymonowic w swoich sielankach, lecz mistrzem pióra tej epoki jest Jan Kochanowski. Jego fraszki - jak choćby „O doktorze Hiszpanie”, „Na lipę”, „Na dom w Czarnolesie” – uderzają humorem, trafnością, prawdą filozoficzną. Jak marionetki wypuszczone z mieszkania zachowywali się ludzie na tym padole - dawniej i dziś. Pieśni - to skarbnica nauk patrio-tycznych i filozoficznych. Pochwala życia w stylu epikurej-skim ("Chcemy sobie być radzi"), pochwała stoickiego spokoju (Pieśń XIX), słynna "Pieśń o spustoszeniu Podola" (wypowiedź patriotyczna). Z kolei w "Trenach" Kochanow-ski wzniósł się na wyżyny kunsztu poetyckiego. Cykl trenów poświęconych zmarłej Urszuli jest przecież bardziej o nim - jego ojcowskim cierpieniu – niż o niej. Poeta czuje się "zrzucony z ostatnich schodów", jego misternie uformo-wany światopogląd rozpadł się w gruzy. Powoli będzie wracał do swojego uporządkowania, aż "Sen" (Tren XIX) wróci mu równowagę. Poezja Kochanowskiego to piękna karta naszej literatury, piękna dosłownie w sposobach obrazowania świata oraz w bogactwie myśli filozoficznej, misternej kompozycji. "Pieśń Świętojańska o sobótce" jest mi bliższa niż "Odprawa posłów greckich" – pierwszy polski dramat. Chyba dlatego, że zapach ogniska, noc czerwcowa mają nadal swą moc i swój czar. A dydaktyczne, pouczające sztuki trochę się już zdezaktualizowały... Uważam, że wart uwagi jest jeszcze jeden pisarz tej epoki, mianowicie Mikołaj Sęp-Szarzyński. Poeta, który zapowia-da barok. Poeta tajemniczy - wydaje walkę szatanowi. Twierdzi, że "nie miłować ciężko i miłować nędzna pociecha", i że istotą życia jest "bojowanie ze światem, szatanem, ciałem o byt podniebny...". Dziś, w końcu drugiego tysiąclecia, odeszliśmy gdzieś daleko od sfery ducha w krainę materii. Nie mówię zaraz, że to bardzo źle, lecz że chyba po drodze ludzkość coś zgubiła... Refleksja filozoficzna ludzi takich, jak Sęp-Szarzyński stara się skierować ku tej zagubionej sferze myśli człowieka. Tak zresztą jak i epoka baroku. Barok. Cztery nazwiska epoki, o których godzi się wspomnieć, to Jan Andrzej Morsztyn, Daniel Naborow-ski, Wacław Potocki i Jan Chryzostom Pasek. "Pamiętniki" Paska to świetny zapis obyczajów szlacheckiego sarmaty-zmu. Z jednej strony należy ów świat podziwiać, z drugiej chełpliwość i kłótliwość sarmacka bywa denerwująca. Z kolei pomysły Morsztyna (marinisty polskiego) bawią przez chwilę, dziś już można akceptować je głównie jako intere-sujące dziwactwo. Poezja Naborowskiego niesie siłę przemyśleń filozoficznych. Tu pobrzmiewa biblijna Księga Koheleta, średniowieczna myśl o przemijalności, wskazy-wana przez Pascala kruchość człowieka ujęta w mistrzow-skiej syntezie - "Był przodek, byłeś ty sam, potomek się rodzi". Oto krąg ludzkiego istnienia, coś co jest wieczną prawdą, poeta zapisał w wierszu pt. "Krótkość żywota". Wacław Potocki to poeta moralista. Jego nauki są słuszne, gdy głosi tolerancję, patriotyzm, składa hołd bohaterom takim jak Chodkiewicz. Przyznam się jednak, że zachwy-cam się tą twórczością. Wymowa utworów w rodzaju "Pospolite ruszenie", "Nierządem Polska stoi", "Natura wszystkim jednaka" przesycona jest dydaktyzmem, a to zawsze nieco nudzi. Z kolei słynna scena batalistyczna "Transakcji wojny chocimskiej", te opisy dymiących wątrób, galarety krwi - budzą niesmak. Zdecydowanie cenię najbardziej poezję Daniela Naborowskiego, igraszki poetyckie Morsztyna, ubarwione wspominki Paska, a także dorobek Potockiego. Oczywiście to tylko moje zdanie. Jeśli zaś chodzi o polskie oświecenie, to za czo-łowego twórcę tego okresu uważam Ignacego Krasickiego. Wiem, że nie jest to zbyt oryginalne, lecz też nic dziwnego, że wszyscy tak myślą, bo dorobek literacki Księcia Biskupa Warmińskiego jest przecież bogaty, barwny, mądry i ponadczasowy. Bajki rejestrują reakcje i przywary ludzkie bez względu na stulecie. I podobnie zresztą satyry. Oto uniwersalność literatury - czyż brak dziś alkoholików (satyra "Pijaństwo"), rozkapryszonych kobiet (satyra "Żona modna"), krytyków władzy (satyra "Do króla"), fałszywych kapłanów ("Monachomachia")? Dlatego tak cenię tę twórczość. Krasicki dostrzegł i zarejestrował prawdę o człowieku wszechczasów. Nawet "Mikołaja Doświadczyń-skiego przypadki", pierwsza powieść nowożytna, mówi o edukacji, o szlachcie ówczesnej, lecz zarysowuje marzenie o utopijnym państwie sprawiedliwości, znane wszystkim pokoleniom. Oczywiście sam Krasicki nie tworzy dorobku epoki oświecenia. Gdyby poczytać pouczenia Staszica i Kołłątaja, "Przestrogi dla Polski" czy "Anonima listów kilka" – okazałoby się, że pakiet reform proponowanych przez osiemnastowiecznych działaczy Sejmu Wielkiego dziś w dużej mierze także jest aktualny! Przyznam, że dziedzina reform, polityki, nawet postulatów patriotycznych mniej mnie pociąga niż rozważania filozoficzne. Lecz muszę uznać mądrość i siłę przekonywania największych umysłów doby Sejmu Wielkiego. Powiem nawet, że bardziej cenię wypowiedź publicystyczną niż np. "Powrót posła" Juliana Ursyna Niemcewicza. Dzieje się tak dlatego, że publicyści mówią wprost, co myślą i są to sprawy nieprzemijające. Natomiast Niemcewicz w swojej komedii politycznej odtwarza szablony - dobry patriota, szatański kosmopolita, kobieta-ideał, kobieta-idiotka. Takich skrajności w życiu prawie nie ma. Dlatego biało-czarny schematyzm nudzi i zniechęca.