Kongres wiedeński 1815 zgromadził monarchów i dyplomatów państw zwycięskiej antynapoleońskiej koalicji wśród których najważniejszą rolę odgrywali minister spraw zagranicznych Austrii Klemens ks. Matternich kanclerz Prus Karol von Mardenberg, minister spraw zagranicznych Wielkiej Brytanii Robert Castlereagh, kanclerz Rosji Karol Nesselrode, a z czasem minister spraw zagranicznych Francji Charles de Telleyrand. Zmęczona długoletnimi wojnami Europa oczekiwała ustanowienia trwałego porządku politycznego. Dla polityków zebranych w Wiedniu porządek ten miał się opierać na dwóch zasadach równowagi europejskiej i legitymizmu. Zasada równowagi oznaczała iż żadne z mocarstw europejskich nie powinno osiągnąć przewagi nad innymi. Orędownikiem ten koncepcji była przede wszystkim Wielka Brytania stosująca ją w swej polityce zagranicznej już od XVIII w `. traktowała ją zresztą w dobie pokongresowej bardzo mechanicznie odpowiedzią na sojusz Prus i Rosji było zbliżenie Austrii, Francji, i Wielkiej Brytanii. Legitymizm druga z kongresowych zasad uznawał boską legitymację do sprawowania władzy monarszej, przeciwstawiając rewolucyjnym hasłom suwerenności ludu i prawa narodów stanowienia o sobie. Tak więc władcy których usunęła rewolucja bądź Napoleon, mieli powrócić na tron respektowanie praw monarchów oznaczało też zwrot zabranych im w czasach rewolucji terytoriów. Jesienią 1815 r został podpisany akt Świętego Przymierza. Przystąpiły do niego wszystkie państwa europejskie prócz Turcji, Państwa Kościelnego i Anglii. Ta ostatnia, mimo iż iż formalnie nie należała do przymierza brała udział w jego kongresach. Pozycje mocarstwową w Europie z planami ekspansji terytorialnej w innych rejonach świata zaczęła występować Rosja stając do rywalizacji z Anglią. Święte Przymierze miało zacieśnić więzy miedzy mocarstwami i gwarantować powiedeński ład. W swej idei stanowiło próbę stworzenia zasad współpracy europejskiej i mimo że w istocie konserwatywne nie było wymierzone w Ludy Europy choć taki jego obraz przekazała romantyczna historiografia niemiecka, podobnie jak i polska nauka historyczna rozpatrująca problem wyłącznie z punktu widzenia polskiej racji stanu.