Zniszczenie kraju po wojnach napoleońskich, kryzys agrarny i niedołężny zarząd skarbu wprowadziły rząd w trudności finansowe. Na początku istnienia Królestwa skarb był pusty a większość przychodów szła na wojsko. W takich okolicznościach w 1921 ministrem skarbu został Ksawery Drucki-Lubecki. Reprezentował on dużą własność i z tego powodu lansował w Królestwie nowe kapitalistyczne formy gospodarki. Zaczął konsekwentnie ściągać podatki, wprowadzać oszczędności. Wszystkie zamierzenia Lubeckiego nakierowane były przede wszystkim na szerokie masy uboższej ludności. Przez wprowadzenie oszczędności udało się mu zrównoważyć budżet. W 1825 powstało Towarzystwo Kredytowe Ziemskie. Udzielało ono niskooprocentowanych, długoterminowych kredytów, dzięki czemu ziemianie zyskali niezbędne fundusze inwestycyjne. Rolnictwo dźwigało się z wielkim trudem ze zniszczeć wojennych. Załamanie się eksportu zboża spowodowało wzrost uprawy ziemniaków. Również wtedy rozwinęła się hodowla owiec oraz co za tym idzie dynamicznie rozwijał się przemysł włókienniczy, szczególnie w okręgu łódzkim (Łódź, Pabianice). Druckiemu-Lubeckiemu udało się wprowadzić protekcyjną taktykę celną w stosunku do zachodu, oraz bardzo liberalne cła od wwozu polskich towarów do Rosji. Lubecki przeznaczył duże sumy na rozwój górnictwa i hutnictwa. W 1824 roku opracował program rozwoju w oparciu o zasoby zagłębia Staropolskiego. Od tej pory dał się zauważyć stały wzrost wytopu żelaza i jego rosnące znaczenie w produkcji gospodarczej Królestwa. Stworzono Bank Polski (1828).