Przyroda w romantyzmie była zarówno tłem przeżyć ludzkich jak i przedmiotem zachwytu. Romantyzm jest jedną z niewielu epok, w której poświęcano jej tak dużo miejsca. Nadawano jej również charakter spirytualistyczny, tzn. rzeczywistość spostrzegana zmysłowo jest jedynie przejawem aktywności pierwiastka duchowego, np. Boga. Do omówienie przyrody w balladzie wybrałem balladę Johana Wolfganga Goethego – „Król Olch”.
Johan Wolfgang Goethe w balladzie „Król Olch” używa przyrody do opisania nastroju jaki panuje w danej sytuacji. Wprowadza nastrój niepokoju, grozy, tajemniczości. Siły natury wywołują śmierć dziecka. Owe dziecko oddaje się tym siłom. Staje na pograniczu dwóch światów: świata rzeczywistego, w którym najważniejszą postacią jest dla dziecka ojciec i świata irracjonalnego, fantastycznego, którym włada budzący grozę król olch. Ojciec widzi zwykłą przyrodę, kiedy jego syn widzi coś innego, coś dla niego istotnego, coś czemu jest w stanie oddać się. Dziecko to widzi króla olch – „tam, ojcze, on, król olch, daje znak, ma płaszcz, koronę i biały tren”. Ojciec stara się wytłumaczyć mu, że to w rzeczywistości nie jest król olch tylko nocna mgła, sen – „to mgła, mój synku, albo sen”. Synowi wydaje się, że nawet go słyszy – „czy słyszysz, mój ojcze, ten głos w gęstwinie drzew? To król mnie wabi, jego śpiew”. I ponownie ojciec daje mu do zrozumienia, że to tylko otaczająca ich przyroda – „to wiatr, mój synku, to wiatru głos, szeleści olcha i szumi wrzos”. Dziecko to posiada dużą wyobraźnię, wykazuje większą wrażliwość od ojca, dzięki czemu odczuwa wszystko inaczej. Patrzy na tą przyrodę sercem. Chłopiec jest chory, majaczy. Romantycy uważali, że chorzy, obłąkani są w pewien sposób wybrani, powołani do kontaktu ze światem metafizycznym, irracjonalnym. Jest on typowym bohaterem romantycznym, dla którego ta przyroda jest czymś istotnym, czymś ważnym w jego życiu, czymś czemu się oddaje. Na wołanie króla olch – „pójdź do mnie, mój chłopcze, w głęboki las! Ach strzeż się bo wołam ostatni już raz!” - chłopiec zauważa zmiany w sobie, jakby miał już całkowicie, na zawsze przejść do świata fantastycznego, znaleźć się tam skąd wydobywa się głos króla olch – „czy widzisz, mój ojcze, król zbliża się tu, już w oczach ciemno i brak mi tchu”. Syn umarł w ramionach ojca, uznając jednocześnie wyższość świata przyrody, świata fantastycznego, metafizycznego nad rzeczywistością.
Johan Wolfgang Goethe w utworze „Król Olch” używa natury do tworzenia nastroju. Opisuje przedziwne kształty, otulone mgłą drzewa, obszar pokryty w ciemności, wycie wiatru, szelest olszynowych liści. To wszystko wprowadza nastrój tajemniczości i grozy. Przyroda jest baśniowym bohaterem przyjmującym postacie elfów, rusałek i innych podobnych stworzeń. Ludzie nie mają wpływu na jej działanie. Jest ona siłą sprawczą wydarzeń. Człowiek jest przedstawiony jako zabawka w jej ręku, z którą można zrobić wszystko, co się chce. Nawet ją uśmiercić. Ukazany jest również, jako jeden z wielu elementów przyrody, a nie jako centralny punkt porządku panującego w świecie.
