Wydaje się, że w tym wierszu poeta osiągnął efekt, który bywa potocznie nazywany "przerostem formy nad treścią". Autor trzyma czytelnika w napięciu przez 15 wersów, by w ostatnim wyjawić w końcu swój zamysł. Oto prędzej staną się rzeczy niemożliwe ("niemy zaśpiewa", "słońce na nocleg skryje się w jaskini"), niźli kobieta będzie stała w uczuciach. Napięcie to wytwarza się dzięki zastosowanej anaforze ("prędzej") i stopniowaniu niezwykłych, nieprawdopodobnych czy niemożliwych sytuacji ("prędzej kto wiatr w wór zamknie", "prędzej śmierć ze śmiechem w jednym domu siędzie"), rozbudzających naszą ciekawość. Oczekujemy zatem rozwiązania, które zrównoważyłoby to nagromadzenie zjawisk niemożliwych do spełnienia. I cóż się okazuje? Czytelnik został oszukany - wyraźnie z niego zadrwiono. Chodziło bowiem o niestałość uczuć kobiecych, a więc o dość banalny problem, zupełnie nieadekwatny do przywołanych obrazów. Ta gra z czytelnikiem jest charakterystyczną cechą metody twórczej, jaka posługiwali się mariniści