Cyprian Kamil Norwid (1821-1983), poeta polski od 1942 przebywał poza granica polski, żył w osamotnieniu i nędzy, od 1877 w paryskim przytułku dla weteranów pod nazwą Dom Św. Kazimierza . Twórczość Norwida stanowi oryginalne rozwinięcie i dopełnienie polskiego romantyzmu. Podporządkowując się w swej twórczości romantycznej wizji świata Norwid dażył jednocześnie do zainnicjowanie nowego kształtu romantyzmu, negując wartości i estetyke literatury Wielkiej Imiugracji oraz podejmując nowatorska prubę przezwycierzenia romantycznego ideału i życia realnego miedzy innymi przez uznanie twurczości artystycznej za uwzniośloną formę pracy użytecznej (Promethidion 1851). Był żecznikiem pojmowania histori w fuchu chrześcijanskiej eshatologi i idei postępu jako indywidualnego doskonalenia się człowieka. Był jednoczesnie jednym z najostrzejszych krytyków szlachetczyzny, a zarazem anty humanitarnych aspektów cywilizacji kapitalistycznej. Autor arcydzieł w dziedzinie dramatów (również teoretyk), w których zawarł zwłaszcza problematyke wspólczesnej kultury (Za kulisami 1912, Aktor 1862, Pierścień wielkiej damy 1872 wyd. 1933), także nawiązując do minionych epok (Kleopatra 1872 wyd. 1904) oraz poematów epickich o tematyce historycznej (Quidam 1854 wyd 1863). Najpełnij wypowiedział się w formach lirycznych nowatorsakich w zwięzłości i ironi ascetycznym intelektualizmie (wiersz Bema pamięci żałobnej rapsot 1851, cykl liryków Vademecum, Klaskaniem mając obrzękłe prawice i Fortepian Szopena 1865). Ponadto pisał liryki patriotyczne, traktaty filozoficzno estetyczne, utwory eseistyczno wspomnienieowe i nowele. Uprawiał też malarstwo, rysunek rytownictwo i rzeźbę. Jego twurczośc plastyczna najpełniej wyraziła się w licznych rysunkach i akwafortach.
