W wieku XIII zakon żebrzący dominikanów przeniósł na grunt polski Złotą legendę Jakuba de Voraigne, czyli bogaty zbiór żywotów świętych. Przepisywano go i dokładano żywoty polskich świętych, np. najstarszy Żywot świętego Stanisława (zwany też żywotem pierwszym). Pochodził aż z XII wieku. W XIV wieku napisano Żywot św. Kingi – żony Bolesława Wstydliwego. W XV wieku dopisano po polsku Pieśń o św. Dorocie. Żywot św. Aleksego jest powyżej, porusza on tematy charakterystyczne, takie jak: Porzucenie domu rodzinnego, ślubowanie czystości, skrajna asceza, cudowne zdarzenia. Pieśń o świętej Dorocie realizuje inny, modny w średniowieczu topos: o obronie wiary przez dziewicę. Dorota pochodziła z rodu królewskiego, dobrowolnie rozdała swój majątek i postanowiła służyć Bogu. Pokochał ją książe Fabrycjusz, poganin, który poprosił o jej ręke i wyrzeknięcie się wiary. Księżniczka odmówiła za co spotkały ją tortury: biczowanie, szarpanie hakami, przypalanie, głodówka, itp. Czuwał nad nią Chrystus (nic jej więc nie zniszczyło), a w chwili egzekucji ujrzała dzieciątko w purpurze. Żywot świętej Kingi pochodzi z XIV wieku, autorem zaś jest jej spowiednik, gdy osiadła w zakonie Klarysek. Królewna węgierska poślubiona Bolesławowi wstydliwemu była osobą szczególnie pobożną. Na widok kościoła biegła ku niemu, padając twarzą ku ziemi i zanosząc modlitwy. To także święta, która zachowała czystość cielesną – co roku prosiła męża o przesunięcie terminu konsumpcji małżeństwa